Net even een stapje verder gaan, het over een heel andere boeg gooien en breder kijken dan het protocol: op de afdeling Hoog Intensieve Zorg van Fivoor in Den Haag is dit de standaard. ‘Bij ons is het motto: we gaan op zoek naar de kern en vanaf daar gaan we repareren.’
De twee varkentjes Heppie en Heidi op de afdeling Hoog Intensieve Zorg van het Centrum Dubbele Problematiek (CDP) hebben het goed. Voortdurend worden ze aangehaald en geknuffeld. “Het is bijzonder te zien hoe liefdevol patiënten voor ze zorgen”, vertelt Klinisch psycholoog Tony Bloemendaal (42), voormalig manager zorg van de Hoog Intensieve Zorg, nu P-opleider bij Fivoor. “De patiënt bloeit ervan op, maar de dieren werken ook als een spiegel: hoe zorg je voor jezelf? Het is waardevol om te zien hoe dieren daarbij kunnen helpen.”
Oog voor individu
Bevlogenheid, oog voor het individu en interesse in innovatieve behandelingen kenmerken de afdeling. “Wij zien veel mensen bij wie het gewone protocol niet werkt”, vertelt Bloemendaal. “Ze hebben een ernstige psychiatrische stoornis, een verslaving en vaak is sprake van ontwrichting, moeite met sociale contacten, hooggevoeligheid en soms suïcidaliteit. Wij kijken naar de diagnose, maar vooral naar wie iemand is, waar de schade is ontstaan en hoe we die vanaf de kern kunnen repareren. Niet de rook wegblazen, maar het vuur doven.”
Ruimte voor vernieuwing
Dat gebeurt door problemen op alle niveaus en tegelijkertijd aan te pakken. “Zo zijn alle CDP-medewerkers getraind in Integrated Dual Disorder Treatment en werken we transmuraal en multimodaal. Daarnaast is er ruimte voor vernieuwende therapieën, van EMDR bij verslaving, groeps-schematherapie bij dubbele diagnose en combinaties tussen psychotherapie en vaktherapieën zoals muziek-, beeldende therapie of yoga. Pre-verbaal trauma is nu eenmaal lastig te behandelen met verbale therapie. Of die aanpak werkt? Het heeft ons het TOPGGz-predicaat opgeleverd.”
Uitdaging voor behandelaar
Werken op de afdeling binnen de Hoog Intensieve Zorg daagt de behandelaar dan ook uit. “Het vergt soms veel van je kunnen. Als het bijvoorbeeld niet lukt een behandelrelatie op te bouwen, moet je jezelf durven afvragen: wat is mijn aandeel hierin, in plaats van het protocol of de beschadigde patiënt de schuld te geven.” Het vraagt inzet, maar de beloning van het werk is groot. “De vooruitgang is soms bescheiden, maar het maakt mij elke keer blij als ik zie dat mensen lukt een stap – hoe klein ook – vooruit zetten.”
